Mijn telefoon gaat. Aan de lijn een meneer die heel verloren klinkt. Verdriet, paniek… ik hoor en voel van alles. Hij weet niet wat hij moet doen. Ik voelde dat ik meteen naar hem toe moet, ook al moet de arts nog komen. Aangekomen bij hem thuis staat er een grote, imposante man met rode ogen van het huilen ontredderd in de voordeur. Ik geef hem een hand om hem te condoleren en we gaan samen meteen naar zijn vrouw, omdat ik haar de eerste noodzakelijke zorg wil geven en haar even wil zien. Ze is lang ziek geweest en oogt fragiel. Na de verzorging drinken we samen een kop koffie vertelt hij mij uitgebreid over zijn lieve vrouw, hun leven en haar ziekte. Soms stikkend in zijn tranen en soms door de tranen heen lachend. Ze wilde niets. Geen bloemen, geen kaarten, geen publiek. “Jij moet me wegbrengen, alleen, want jij bent voor mij de belangrijkste persoon in deze wereld…” Samen hebben ze een aantal weken voor haar overlijden een mooie plek op een natuurbegraafplaats uitgezocht. Een plek onder de sparren van het bos dat op de begraafplaats ligt. Op een loopkoets brengen we haar naar haar laatste rustplaats. Geholpen door de begraafplaatsbeheerder en haar assistent hebben mijn collega en ik samen met meneer, de kist van zijn lieve vrouw met touwen laten dalen. De zon scheen op de plek waar ze begraven is, de dennenappels knisperden omdat ze open knapten en hun zaadlijsten leegden, de vogels floten en er was rust en ruimte voor hun liefde en voor zijn verdriet. En wij stonden op een afstandje even te slikken… Deze begrafenis was door haar eenvoud de mooiste die ik ooit heb mogen verzorgen en ik heb het als een voorrecht ervaren dat wij hierbij aanwezig mochten zijn…
Menu
